چو صبحدم خندیدی در بلا بندیدی

چو صیقلی غم ها را ز آینه رندیدی

چه جامه ها دردادی چه خرقه ها دزدیدی

چه گوش ها بگرفتی به عیش دان بکشیدی

چه شعله ها برکردی چه دیک ها بپزیدی

چه جس ها بگرفتی چه راه ها پرسیدی

ز عقل کل بگذشتی برون دل بدمیدی

گشاد گلشن و باغی چو سرو تر نازیدی

اگر چه خود سرمستی دهان چرا بربستی

قلم چرا بشکستی ورق چرا بدریدی

چه شاخه ها افشاندی چه میوه ها برچیدی

ترش چرا بنشستی چه طالب تهدیدی